Eigenlijk wilde Michael in deze editie eens wat dieper ingaan op werken in Australië... en dan specifiek over het leven als ambtenaar Down Under. Maar wellicht dat dat na ruimt twee maanden nog iets te vroeg is. Waar moeten we het dan over hebben?... Oh ja... iets wat wij al zo'n drie maanden geleden hebben aangekondigd... iets waar jullie natuurlijk al weken naar uit kijken... Nou... het is eindelijk over!

Tijd voor deel 1 en 2 van het nu al legendarische tweeluik: emigreren = emogreren ! Inderdaad... voor de oplettende volger van deze site... ooit aangekondigd als drieluik, maar wij hebben eea gebundeld in één verhaal.

Dussss... leg die zakdoeken maar vast klaar... Alhoewel we het luchtig proberen te houden weten wij zeker dat jullie prima tussen de regels door kunnen lezen. ;-)

Het grootste gedeelte hebben wij al in Nederland geschreven, dus er zitten wellicht wat vreemde taal constructies in...

Deel 1: Familie en Vrienden

Linksom, rechtsom of dwars door het midden...  Ondanks dat wij heel veel zin hebben in deze stap doet het ook ons pijn. Wij realiseren ons maar al te goed wat dit voor jullie en ons gaat betekenen... Opa's en oma's die hun kleinzoon van veraf moeten zien opgroeien... Neefjes die niet meer met elkaar kunnen spelen... Geen speeldates meer met Micha, David, Bow, Maas, Philip, Olivier, etc... Geen oppas service in de buurt... Niet meer spelen met alle kinderen op De Remise (zie foto, red.)... Of lekker bijkletsen of biertjes drinken met de buren... Nog maar afwachten waar de sportschool is... Als er überhaupt al gesport gaat worden... 

Even die knuffel, een schouderklop of een luisterend oor in goede (en slechte) tijden... Spontaan een borreltje of shopje doen in de stad... het HCOK kwartaaldiner... familiefeestjes.. concerten en festivals met familie en vrienden... lekker op zondag voetballen (en soms eens een keertje trainen op de woensdag)... met z'n tweetjes op de mountainbike terwijl Mikx bij opa en oma logeert... theetje leuten... om zomaar een paar dingen te noemen.

Dat oude leven is nu 16.000 km westwaarts. Gelukkig leven wij in een tijd met genoeg communicatiemiddelen en binnen nog geen 24 uur kun je aan de andere kant van de wereld zijn, maar toch... wij zetten onze wereld letterlijk op z'n kop. En daarmee die van de mensen om ons heen ook in meer of minder mate.

Hier hebben wij dus een behoorlijk tijd over nagedacht en zijn nu al een paar jaar lang door alle emoties heen aan het gaan. Vooral de vraag "wat doen wij Mikx en onze ouders aan?" spookte lang door ons hoofd. En eigenlijk nog steeds wel een beetje... Ook hier in Adelaide...

Gelukkig hebben wij iedereen vanaf het begin van dit proces meegenomen en dat heeft al vele mooie gesprekken opgeleverd. De timing was alleen behoorlijk waardeloos... Alhoewel... dat is het altijd, maar in dit geval helemaal gezien de gebeurtenissen de afgelopen periode... Wij vinden het heel mooi om te zien hoe iedereen meeleeft en ons dit avontuur ook echt gunt. Dat geeft ons in ieder geval voldoende moed om hier iets moois om te bouwen. En daar zullen wij proberen jullie van mee te laten genieten. Via het blog of als je een keer op visite komt. :-)

En dan Biertje! Al 15 jaar lid van de familie. Deze relaxte-kat-op-leeftijd hadden wij natuurlijk graag meegenomen. Maar moet je hem dit wel aan doen? Volgens de dierenarts is hij in prima conditie, maar bij het pension gaven ze aan dat zo'n reis niet altijd even prettig is voor een kat. Dus tja... In het minst positieve scenario mag mijnheer zelfs twee keer die reis maken. Daarbij zijn de kosten ook niet mals. Circa EUR 2.000,- voor vlucht (Amsterdam>Melbourne>Adelaide), vaccinaties, quarantaine, pension, etc.. Nee... dat gaan wij hem dus niet aandoen.

Wij zijn heel blij dat Biertje nu een mooi thuis heeft gevonden bij "Frau & Fent" in het midden van het land. Wij krijgen nu regelmatig foto's toegestuurd om te zien hoe het met onze stoere voormalige huisgenoot is. Wij zijn hen dan ook onwijs dankbaar voor het bieden van een thuis voor Biertje.

Deel 2: Huis en (ont)spullen

Een vrij belangrijke factor om dit avontuur mogelijk te maken was de verkoop of verhuur van ons huis. Wij hebben een tijdje met het idee gespeeld om het huis in de verhuur te gooien. Het is namelijk een onwijs fijn huis op de perfecte locatie. Fantastische buren (ja.. ook de studenten, red.) en alle gemakken op loop- of fietsafstand. 

Voor ons is verhuur dan ook een serieuze optie geweest. Dat zou betekenen dat als wij binnen een jaar geen werk vinden in Australië dat wij dan terug kunnen keren naar ons vertrouwde stekkie. Maar natuurlijk ook in het geval dat wij wel werk vinden en na een x-aantal jaar willen terugkeren. Een heerlijke gedachte... voor het hele gezin!

Hier hebben wij wel flink wat weken van wakker gelegen. Alle voors en tegens zijn tot in den treure doorgenomen. Wat als het huis een tijd niet verhuurd wordt? Dat gaat ons extra geld kosten. Geld dat er simpelweg niet is als wij geen baan hebben Down Under. Wat voor verhuurders neem je in huis? Wie doet het onderhoud? Klusbedrijf Rob & Roel? En ook niet geheel onbelangrijk: wat levert het op en hoe denkt de Australische fiscus hierover?

Aangezien wij zojuist vooral alle tegens hebben genoemd mag het duidelijk zijn dat wij toch niet voor verhuur hebben gekozen. Ondanks de perfecte plek en de lieve buren willen wij niet dat dit huis ons avontuur in gevaar zou brengen. Uiteindelijk zijn wij zelfs een paar keer door Amersfoort gelopen om te kijken waar wij eventueel zouden willen wonen na terugkeer. :-) Inderdaad... vooral om een goed gevoel over deze beslissing te krijgen. Er zijn nog wel een paar mooie plekken, maar wij rekenen er gewoon op dat onze buren wel iets "regelen" in de buurt... mocht het zover komen.

Het leek er overigens een tijdje op dat de hele droom in duigen zou vallen vanwege de huizencrisis. Op dat moment hebben wij besloten vooral extra te gaan sparen voor het geval het huis "onder water" zou komen te staan. Ons huis is gelukkig redelijk waardevast gebleken al die tijd. Uiteindelijk hebben wij het spaargeld gebruikt om af te lossen op het huis = mindere maandlasten = meer sparen voor Oz. Een goede zet bleek uiteindelijk bij de verkoop.

En sinds de verkoop is het grote ontspullen begonnen. Het huis heeft zo'n 40m3 aan spullen en daarvan gaat er 24m3 mee in de container. Daar zijn wij al langzaam aan mee begonnen, maar sinds vorige week is het "aan". Deze DVD wel mee? Die tekening van Mikx niet? Wat moet je met al die platen? Deze oude studieboeken weg? En... ga... zo... maar... door... Drie verdiepingen en en schuur aan spullenboel zijn wij aan het uitpluizen. Dan komen er ook de nodige emoties los kunnen wij wel zeggen.

Inmiddels zijn de spullen dus ook weer uitgepakt. Ook daar bleken een lach en een traan weer dicht bij elkaar te liggen. :-)

Al met al is het hele emogratie process een pittige rollercoaster... Eentje die voor ons nog steeds doorgaat trouwens. Belangrijkste tip: verstop de gevoelens niet, deel zoveel je wilt en kunt met je omgeving en bovenal... wees flexibel! En alles wat je van tevoren denkt te kunnen voorzien... vergeet het maar... het loopt toch allemaal anders dan gedacht. Daar is zelfs een liedje over gemaakt. :-) 

Nou... dat was weer een heel verhaal... voor diegenen die het vol hebben gehouden dit uit te lezen: neem een kijkje op de fotopagina voor de laatste foto's vanuit Adelaide (en omgeving)!